نقاش بزرگی که نابینایی را تجربه کرد - وبلاگ زندگی

به گزارش وبلاگ زندگی، شاید یکی از بزرگترین ترس های یک نقاش این است که دیگر قادر به تماشای جهان نباشد. چشمان یک هنرمند وقتی در خدمت هنر باشند جهان را از دیدگاه چشم نوازی به نمایش می گذارند. اما چه اتفاقی می افتد وقتی یک هنرمند بینایی خود را از دست می دهد؟ کلود مونه یکی از نامدارترین نقاشان تاریخ، هنرمندی بود که نابینایی را تجربه کرد.

در این گزارش وبلاگ زندگی داستان نابینایی مونه خالق نیلوفرهای آبی مشهور دنیای هنر را می خوانید.

مونه به رغم اینکه به چشم انداز ها مختلفی سفر کرده بود اما در نهایت ژیورنی را درسال 1883 به عنوان اقامتگاه خود و خانواده بزرگش انتخاب کرد. ژیورنی که یک ساعت با پاریس فاصله دارد، محل زندگی مونه تا خاتمه عمر بود. در آن دوره، خلاقیت در آثار و به راحتی نمود پیدا کرد و نقاشی هایش مورد توجه قرار گرفت. در ژیورنی این هنرمند تصمیم گرفت دنیای ایده ال خود را در باغ زیبایش که منبع الهام او بود خلق کند، دنیایی که ما امروزه از طریق مجموعه تابلوهای نقاشی نیلوفرهای آبی، پل های ژاپنی و گذرگاه های پر از گل آشنا هستیم.

دیلی آرت نوشت، تغییرات از اوایل قرن بیستم میلادی در زندگی این هنرمند آغاز شد. در سال 1908، مونه متوجه مسئله ای در چشم راستش شد و کم کم دید هر دو چشم او ضعیف شد. در سال 1912 پزشکان دریافتند مونه به آب مروارید مبتلا شده است. با پیشرفت آب مروارید تشخیص رنگ با مشکل رو به رو می شود. سفید به زرد نزدیک می شود، سبز به زرد نزدیک می شود و قرمز متمایل به نارنجی می شود. همچنین تشخیص جزئیات سخت می شود. نخستین نشانه های این بیماری را می توان در نقاشی که مونه در سال 1908 در ونیز خلق کرد مشاهده کرد.

مونه با وجود پیشرفت بیماری اش همچنان به فعالیت هنری ادامه داد و ما با بررسی آثارش می توانیم پیشرفت بیماری را در آثار او ببینیم.

مونه نمی خواست به جراحی فکر کند؛ چراکه همیشه اونوره دومیه نقاش فرانسوی را به یاد می آورد که پس از چنین جراحی بینایی خود را از دست داد. مطمئنا در آن زمان جراحی های آب مروارید در مراحل ابتدایی بودند.

بنابراین او از قطره های چشم و عینک برای 14 سال استفاده کرد و به کمک آن ها توانست با وقفه فعالیت هنری داشته باشد.

اما در سپتامبر سال 1922 ، کلود مونه باید با حقیقتی اجتناب ناپذیر روبرو می شد، قطره های چشم گوناگون و عینک های مختلف فقط توانسته بودند جراحی اجتناب ناپذیر چشمان او را به تعویق بیاندازند. این هنرمند تقریبا نابینا شده بود.

مونه در نهایت در اکتبر سال 1922 در نامه ای برای یک پزشک نوشت که زمان آن فرارسیده که خودش را به او واگذار کند، اما همچنان نگرانی هایی دارد.

در نهایت مونه در ژانویه سال 1923 نخستین جراحی را انجام داد. این جراحی بخشی از بینایی او را بازگرداند. با این وجود این جراحی برای مونه آنقدر سخت بود که از انجام جراحی بر روی چشم چپش خودداری می کرد. او همچنین از نقدهایی که متوجه آثارش می شدند و چون بخش های سفید بوم قابل مشاهده بودند و به عنوان آثار ناتمام یاد می شدند نیز رنج می برد.

او در آوریل سال 1923 در نامه ای برای پزشکش نوشت که روزهای سختی را تجربه کرده، اما خوشبختانه آن روزها به کمک دارو به خاتمه رسیده اند. علاوه بر آن، دید او با وجود و یا بدون عینک سیاه کمتر و کمتر شده است. نور زیاد هم باعث شده او خود را در تنهایی و تاریکی اتاق محدود کند.

اما در سال 1926 مونه که در آن زمان 86 سال داشت بالاخره یادداشت امیدوارکننده ای برای پزشکش نوشت. او در این نامه به بازیابی بینایی اش اشاره کرد. این هنرمند 5 دسامبر همان سال از دنیا رفت.